Αναμνήσεις
Όταν ήμουν μικρή και έμπαινα στο σπίτι μου το μεσημέρι καταλάβαινα αμέσως την παρουσία της γιαγιάς μου, της Μαρίας, από το μεταλλικό ήχο που έκαναν οι τρεις χρυσές βέργες που φορούσε στο χέρι της. Τη θυμάμαι να φοράει σκουλαρίκια με πέρλες κουμπωτά πάνω στο αυτί σε κάθε κάλεσμα όπως επίσης και ένα χρυσό σταυρό με μαύρες πέτρες. Μην παραλείψω τον παππού μου, τον Απόστολο, που φορούσε πάντα κοστούμι –εντός και εκτός σπιτιού- και μέσα από το γιλέκο να ξεπροβάλει μία χρυσή αλυσίδα, με δεμένο πάνω της ένα χρυσό ρολόι τσέπης. Η γιαγιά μου, η Άρτεμις, έχοντας πάντοτε περιποιημένα τα λεπτά της δάχτυλα, της ταίριαζαν τόσο πολύ τα δαχτυλίδια. Θυμάμαι τη μητέρα μου να φοράει pandatifs με καρδιά ή με σταυρό πάνω σε χρυσές αλυσίδες σαν τετραγωνάκια, πόσο μου άρεσαν αυτές οι αλυσίδες. Είχε μία προτίμηση στα δαχτυλίδια chevalier, κάτι που μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα και εγώ για τον εαυτό μου.
Η μόδα στην αρχή των 90’ς
Θυμάμαι ότι ήταν στη μόδα για τους «μεγάλους» να φορούν λεπτές ή χοντρές αλυσίδες, σε χρυσό, σε ασήμι με μπριγιάν. Τα πρώτα καουτσούκ βραχιόλια με ένα χρυσό κούμπωμα με τυρκουάζ ή μαργαριτάρια, τα πρώτα πλακέ ελαστικά βραχιόλια σε ασήμι, χρυσό, τις χειροπέδες βραχιόλια με τυρκουάζ πέτρες ή το μάτι της τίγρης. Ποιά Ελληνίδα δεν θυμάται τον πάταγο που είχε κάνει τη δεκαετία του 80 και 90 η γνωστή ελληνική «διπλή» εταιρεία με τα υπέροχα, λίγο μεγαλύτερα άλλα κυρίως γουστόζικα κοσμήματα;
Η μητέρα μου ακόμα φοράει σκουλαρίκια με μαργαριτάρια που κρέμονται από ένα χρυσό αρκουδάκι. Προσφάτως η μικρή μου κόρη ανακάλυψε ένα κουτάκι με την ένδειξη «διάφορα» και μέσα κάτι υπέροχους χρυσούς κρίκους όπου τους φοράει κάθε μέρα. Κατά τη παιδική μου ηλικία, το αγαπημένο και πολυφορεμένο μου κόσμημα ηταν κάτι μικρά και τσαχπίνικα σκουλαρίκια, σε σχήμα από ελεφαντάκια.
Η μόδα τώρα
Είχαν άλλη αξία και χρήση τα κοσμήματα τότε. Ήταν μικρά και διακριτικά, κομψά και αξίας, κυριολεκτικής ή συναισθηματικής. Τώρα τα ακριβά κοσμήματα φοβάσαι να τα φορέσεις μη γυρίσεις με ένα χέρι λιγότερο σπίτι σου. Έχουν αλλάξει οι μέρες αλλά και οι ανάγκες μας. Φύγαμε από το κλειστοφοβικό τι θα πει ο κόσμος και ανοιχτήκαμε σε κάτι εκ νέου εφήμερο ίσως, πιο grande και πιο πομπώδες με τη δυνατότητα της εναλλαγής.
Είναι καλύτερο ή χειρότερο;
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι γνωρίζω την απάντηση, παρόλα αυτά μου αρέσει αυτή η αλλαγή και η δυνατότητα επιλογής. Το κόσμημα αποτελεί μοναδικό τρόπο έκφρασης τόσο της προσωπικότητας του καθενός όσο και της ψυχοσύνθεσής του. Για παράδειγμα εγώ επιλέγω να φοράω ένα διαφορετικό κολιέ κάθε μέρα, αντιθέτως όμως, φοράω το ίδιο ρολόι τα τελευταία 25 χρόνια. Κάτι δεν θα λέει και αυτό για εμένα;